Από το βιβλίο “Ταξίδια στο Παρελθόν”.
[…Το «Ταξίδια στο Παρελθόν» είναι ένα ελληνικό sci-fi μυθιστόρημα για μνήμη, χρόνο και επιλογές. Όταν ανοίγει μια ρωγμή στο παρόν, ο Άνταμ καλείται……]
Ο Άνταμ έκλεισε τα μάτια για μια ανάσα και τα άνοιξε στο τρέμουλο των ενδείξεων. «Δεν χάλασαν οι μηχανισμοί, Τομ. Ο κεντρικός υπολογιστής τρεκλίζει», είπε. Ο υπόκωφος βόμβος από τα υπόγεια τούνελ ερχόταν σαν μακρινή καταιγίδα που αρνείται να ξεσπάσει. «Τα υποσυστήματα είναι αυτόνομα για λόγους ασφαλείας», αντέτεινε ο Τομ. «Κι όμως», απάντησε ο Άνταμ, «η ίδια λάθος φωνή πέρασε παντού. Λες και κάποιος της έδωσε άδεια να μιλήσει.»
Ζήτησε το αρχείο. Το 3DV άναψε στον αέρα: λιβάδια να χαράζονται από αόρατα χέρια, κύκλοι και γραμμές να κουμπώνουν σαν μαθηματικό τραγούδι. «Αυτό έπαιξε στη διαγαλαξιακή, κουτσουρεμένο», είπε ο Τομ. «Εσύ έχεις το πλήρες.» Ο Άνταμ έγειρε μπροστά. «Κοίτα τον ρυθμό—δεν είναι τυχαίος. Η ίδια διαδοχή που είδα στις αποκλίσεις ενέργειας.» Το πλάνο κόπηκε απότομα, σαν κάποιος να τράβηξε το φις. Έμεινε για μια στιγμή μόνο το βουητό του σταθμού και η σκέψη ότι ό,τι κι αν ήταν αυτό, δεν είχε τελειώσει.
«Ο Μάικλ;» ρώτησε. «Υπηρεσία. Τρίγωνο Βερμούδων, 1999», απάντησε ο Τομ. Ο Άνταμ περπάτησε μια φορά το δωμάτιο, μαζεύοντας τον χώρο όπως μάζευε τις σκέψεις του. «Ωραία. Τότε αρχίζουμε από εδώ. Δώσε μου ό,τι στοιχείο έχεις για τις ροές κάτω απ’ την πόλη και κλείδωσε τις παρεμβολές. Αν ο κεντρικός παραμιλάει, θα τον ακούσουμε να λέει την αλήθεια μέσα στο παραλήρημα.» Έσφιξε τον ιμάντα στο χέρι—όχι σαν φυγή, σαν υπόσχεση ότι θα μείνει μέχρι να βρει τον παλμό πίσω από τον θόρυβο.
hi